در این پروژه دو ساله دانشمندان تلاش خواهند کرد که سیگنال های حسی نخاع و موتورهای حرکتی را دریافت کنند و همزمان جراحان نیز الکترودهایی را در هر دو طرف ناحیه آسیب دیده ستون فقرات بیماران کار می گذارند تا نوعی بای پس هوشمند را ایجاد کنند. از این نقطه به بعد شبکه های عصبی موجود روی ابزارهای اینتل یاد خواهند گرفت که چطور فرامین موتور حرکتی را از طریق بای پس ایجاد شده انتقال دهند و کارکردهای از دست رفته را به عصب ها باز گردانند.
اینترفیس اولیه قرار است که از نوعی سخت افزار کامپیوتری خارجی برای رهگیری سیگنال های نخاعی استفاده کند و در دراز مدت اینترفیس مذکور جای خود را به نوعی سیستم کاشتنی خواهد داد تا ارتباط از طریق آن برقرار گردد.
البته این پروژه بسیار بلند پروازانه به نظر می رسد و هیچ تضمینی وجود ندارد که به درمان کامل افراد دارای آسیب های نخاعی ختم شود. با این حال تردیدی نیست که پژوهش هایی از این دست میتوانند در نهایت نتایج سودمندی را به دنبال داشته باشند. دیوید بورتون استادیار مهندسی دانشگاه Brown تاکید کرده این پژوهش در هر حال به کشف دانش جدیدی در رابطه با نخاع منتهی می شود و نوآوری را به سمت ابداع یک روش درمانی پیش می برد و اگر به ابداع روش درمانی مد نظر اینتل و دانشگاه Brown منتهی نشود باز هم گامی بسیار بزرگ در مسیر درست محسوب خواهد شد.