غزل شماره 389
چو گل هر دم به بویت جامه در تن
کنم چاک از گریبان تا به دامن
تنت را دید گل گویی که در باغ
چو مستان جامه را بدرید بر تن
من از دست غمت مشکل برم جان
ولی دل را تو آسان بردی از من
به قول دشمنان برگشتی از دوست
نگردد هیچ کس با دوست دشمن
تنت در جامه چون در جام باده
دلت در سینه چون در سیم آهن
ببار ای شمع اشک از چشم خونین
که شد سوز دلت بر خلق روشن
مکن کز سینه‌ام آه جگرسوز
برآید همچو دود از راه روزن
دلم را مشکن و در پا مینداز
که دارد در سر زلف تو مسکن
چو دل در زلف تو بسته‌ست حافظ
بدین سان کار او در پا میفکن
معنی فال
او به راحتی دلت را غارت کرده است . منتها تو تصور می کنی که او اصلا هیچ توجهی به تو ندارد و برای همین امر، بی تابی و کاری می کنی که موجب پشیمانی ات می شود . عاقلانه فکرکن و با مطالع پیش برو. در کار عشق باید صبور باشی. رفتارت را با خانواده خود معتدل کن ، به زودی هدیه ای به تو می رسد .
معنی کلمات
سر زلف و مسکن : خانه دلم در سر زلف قرار دارد .
کار او در پا میفکن : کار او را بی ارزش مشمار .
