غزل شماره 393
منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن
به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات
بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن
مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست
به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن
به می پرستی از آن نقش خود زدم بر آب
که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن
به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه
کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن
عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس
که وعظ بی عملان واجب است نشنیدن
ز خط یار بیاموز مهر با رخ خوب
که گرد عارض خوبان خوش است گردیدن
مبوس جز لب ساقی و جام می حافظ
که دست زهدفروشان خطاست بوسیدن
معنی فال
تو انسان شریفی هستی برای اینکه همه چیز را خوب می بینی و به بد دیدن عادت نداری و به همین دلیل در میان مردم مشهوری. آنچه را که در دل داری به کسی مگو که ممکن است برای پیشرفت تو موانعی به وجود آید و همچنین راز دیگران را هم فاش مکن . به طرف مقابل بسیار وابسته ای و برای رسیدن به او لحظه شماری می کنی، اگر می بینی او تو را نصیحت می کند ، می بایست بدانی که دوستت دارد.
معنی کلمات
مردم چشم و گل … : با مردمک چشم از چهره معشوق گل چیدن
واثق : مطمئن
عارض : چهره
زهد فروش : ریاکار
