غزل شماره 257
روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
پیش شمع آتش پروانه به جان گو درگیر
در لب تشنه ما بین و مدار آب دریغ
بر سر کشته خویش آی و ز خاکش برگیر
ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش
در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر
چنگ بنواز و بساز ار نبود عود چه باک
آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر
در سماع آی و ز سر خرقه برانداز و برقص
ور نه با گوشه رو و خرقه ما در سر گیر
صوف برکش ز سر و باده صافی درکش
سیم در باز و به زر سیمبری در بر گیر
دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش
بخت گو پشت مکن روی زمین لشکر گیر
میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش
بر لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گیر
رفته گیر از برم و زآتش و آب دل و چشم
گونه‌ام زرد و لبم خشک و کنارم تر گیر
حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را
که ببین مجلسم و ترک سر منبر گیر
معنی فال
نگرانی تو برطرف می شود ، اگر کسی مال و منالی ندارد ، بابت اخلاق خوبش او را ترک مکن . قطرات اشکش را نقره به شمار آور و چهره زردش را طلا . بیشتر نزد عاشق بمان زیرا که برای دیدارت چشم به راه مانده است . حساسیت را کنار بگذار که موجب نگرانی خواهد شد .
معنی کلمات
مجمر : آتشدان
سماع : رقص صوفیانه (در مازندران هم به رقص محلی که مخصوص خانمهاست ، سماع گویند )
