غزل شماره 127
روشنی طلعت تو ماه ندارد
پیش تو گل رونق گیاه ندارد
گوشه ابروی توست منزل جانم
خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد
تا چه کند با رخ تو دود دل من
آینه دانی که تاب آه ندارد
شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت
چشم دریده ادب نگاه ندارد
دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری
جانب هیچ آشنا نگاه ندارد
رطل گرانم ده ای مرید خرابات
شادی شیخی که خانقاه ندارد
خون خور و خامش نشین که آن دل نازک
طاقت فریاد دادخواه ندارد
گو برو و آستین به خون جگر شوی
هر که در این آستانه راه ندارد
نی من تنها کشم تطاول زلفت
کیست که او داغ آن سیاه ندارد
حافظ اگر سجده تو کرد مکن عیب
کافر عشق ای صنم گناه ندارد
معنی فال
انسان وارسته و خوش قلبی هستی . به تعلقات دنیوی دل مبند که همه چیزش از بین رفتنی است . سختی را تحمل کن و به اعمال دیگران توجه نکن و همواره جانب انصاف را نگه دار . اگر به مادیات کمتر اهمیت دهی ، آسوده تر خواهی بود .
معنی کلمات
گو برو و آستین به خون : کنایه از سختی بسیار کشیدن است ، یعنی برای رسیدن به معشوق بایستی رنجهای فراوانی را تحمل کرد
سیاه : زلف سیاه
