غزل شماره 315
به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم
بیا بگو که ز عشقت چه طرف بربستم
اگر چه خرمن عمرم غم تو داد به باد
به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم
چو ذره گر چه حقیرم ببین به دولت عشق
که در هوای رخت چون به مهر پیوستم
بیار باده که عمریست تا من از سر امن
به کنج عافیت از بهر عیش ننشستم
اگر ز مردم هشیاری ای نصیحتگو
سخن به خاک میفکن چرا که من مستم
چگونه سر ز خجالت برآورم بر دوست
که خدمتی به سزا برنیامد از دستم
بسوخت حافظ و آن یار دلنواز نگفت
که مرهمی بفرستم که خاطرش خستم
معنی فال
آدمی هستی که به عشق و معنویت خیلی اهمیت می دهی و ارزش می گذاری و به زندگی و قلبت متعهد هستی؛ بدان که آدم موفق همه زندگی و وجود خود را نثار دوست و معشوق می کند . با این حال شرمنده ای که کار مهمی برای یار نکرده ای ، در حالی که همه هم و غمت را برای دوست فدا کرده ای .
معنی کلمات
کنج عافیت : گوشه خلوت و امن
بسزا : شایسته
خاطر خسته : دل مجروح ، وجود زخمی
