غزل شماره 494
ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
هر جا که روی زود پشیمان به درآیی
هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش
آدم صفت از روضه رضوان به درآیی
شاید که به آبی فلکت دست نگیرد
گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی
جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح
باشد که چو خورشید درخشان به درآیی
چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت
کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی
در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد
وقت است که همچون مه تابان به درآیی
بر رهگذرت بسته‌ام از دیده دو صد جوی
تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی
حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو
بازآید و از کلبه احزان به درآیی
معنی فال
همان هدفی که داری برای رسیدن به آن اقدام کن و در تصمیمت تردید به دل راه مده . اگر به دنبال تنوع و این وآن باشی مثل حضرت آدم از باغ بهشت رانده خواهی شد . مسیر خوشبختی و سعادت تو همین است که در جریان آن قرار گرفته ای و با توکل به خداوند به آرزویت نایل می گردی .
معنی کلمات
چاه زنخدان : فرورفتگی چانه | روضه رضوان : باغ بهشت | یوسف مهرو : یار زیبا رویی که مثل یوسف زیباست |
