آیا می‌دانید خلبان ها اطلاعاتی می‌دانند که در طول پرواز هرگز به مسافران نمی‌گویند؟ آن‌ها دلیل این پنهان‌کاری خود را جلوگیری از مضطرب شدن مسافران می‌دانند.
وی در ابتدا به بیان این موضوع پرداخته که چاله هوایی می‌تواند در مدت کوتاهی هواپیما را تحت‌تاثیر قرار دهد. او همچنین گفته که مسافران از کمربند ایمنی می‌ترسند و آن را همیشه شل می‌بندند و تنها زمانی آن را سفت می‌کنند که هواپیما در اوج ارتفاع خود قرار دارد و می‌خواهند منظره جالبی را تماشا کنند.
همچنین این خلبان که دَن لارسِن نام دارد اذعان کرد که چاله هوایی می‌تواند در هر زمانی و بدون هیچ‌گونه هشداری رخ دهد؛ حتی اگر احتمال وقوع چنین اتفاقی بسیار کم یا حتی صفر باشد؛ البته در زمانی که خلبان از مهمان‌داران می‌خواهد بنشینند و کمربندهای خود را ببندند، موضوع جدی می‌شود!
همچنین یکی از ماموران یک شرکت هواپیمایی اذعان کرده است که اگر فردی مدعی شود که بمبی در هواپیما وجود دارد یا خدمه پرواز با انفجار بمب تهدید شوند، هرگز چیزی به مسافران گفته نمیشود.
وی در ادامه گفته‌های خود افزود:
برخی از خدمه‌ها واقعا نمی‌خواهند برخی از مسافران از شدت ترس صندلی‌های خود را کثیف کنند! برخی دیگر هم فکر می‌کنند آن‌ها با استعداد خود و بدون کمک گرفتن از دیگران می‌توانند بمب را پیدا و آن را خنثی کنند؛ حتی ممکن است زمانی که مسافران این موضوع را بفهمند، تعداد اندکی از آن‌ها از شدت ترس بخواهند در اضطراری هواپیما را باز کنند و از آن خارج شوند.
حتی خلبانی اعتراف کرده است که گاهی اوقات در هنگام فرود با مشکل مواجه می‌شود و نمی‌تواند به درستی نقطه فرود خود را بررسی کند؛ اما اصلا مسافران را از این موضوع مطلع نمی‌کند. وی همچنین در ادامه گفتوگوی خود گفته است:
گاهی اوقات می‌خواهم به مسافران بگویم که پیدا کردن فرودگاه لعنتی چقدر سخت است؛ اما از این کار خودداری می‌کنم! چراغ‌های چرخان نشانه فرودگاه هستند؛ اما گاهی اوقات چراغ‌های متعدد مانع تشخیص آن‌ها می‌شوند. گاهی اوقات شما دقیقا بر فراز فرودگاه هستید؛ اما نمی‌توانید آن را ببینید.
خلبان دیگری نیز اذعان کرده است که اجازه نمی‌دهد مسافران عمر هواپیما را بفهمند. وی گفته که یک بار با یک هواپیمای ساخت سال ۱۹۶۸ در حال پرواز بوده است؛ اما در این مورد چیزی به مسافران نگفته است.
وی این پنهان‌کاری خود را این گونه توجیه کرده است:
هنوز هم افراد زیادی هستند که معتقدند خودروهای دهه ۶۰ یا ۷۰ میلادی کاملا قابل اعتماد هستند و فرض را بر این می‌گذارند کیفیت ساخت همه‌ی هواپیما یکسان است؛ اما مسافران عصبی اصلا چنین عقیده‌ای ندارند.
همچنین خلبان دیگری گفته است که او و سایر خلبانها در مورد ماسک اکسیژن جزئیاتی می‌دانند که هرگز نمی‌خواهند مسافران در مورد آن‌ها چیزی بدانند. وی افزود:
ماسک‌های اکسیژنی که از سقف هواپیما آویزان می‌شوند، تنها برای ۱۰ دقیقه می‌توانند اکسیژن مورد نیاز مسافران را تامین کنند و زمانی که آن‌ها را می‌کشید، یک واکنش شیمیایی ایجاد می‌شود که منجر به احتراق و تولید اکسیژن می‌شوند. در حقیقت زمانی که ماسک‌ها را می‌کشید، آتش ایجاد می‌شود.
بسیاری از مردم تصور می‌کنند که خلبانها درآمد بسیار زیادی دارند؛ اما طبق گفته یک خلبان در اکثر موارد این چنین نیست. درآمد خلبانها به سطح و سابقه آن‌ها، نوع هواپیمایی که با آن پرواز می‌کنند و چند عامل دیگر بستگی دارد. در ضمن بسیاری از دیگر خدمه‌های تازه‌وارد شرکت‌های هواپیمایی اصلا درآمد قابل توجهی ندارند.
بهداشت و تمیزی فضای داخلی هواپیما موضوع دیگری است که مسافران نباید چیز زیادی در مورد آن بدانند! هواپیما با ندرت با دقت و با صرف وقت زیاد تمیز می‌شود. یکی از خلبانها درباره این موضوع این چنین گفته است:
در بین پرواز‌ها زمان کمی برای نظافت هواپیما وجود دارد و نظافت‌چی‌ها در این مدت کوتاه تنها وقت می‌کنند که با جاروبرقی سریع صندلی‌ها را تمیز کنند و آشغال‌ها را جمع کرده و بیرون ببرند.
این کارها تقریبا تنها ۱۰ الی ۱۵ دقیقه طول می‌کشد و بسیاری از قسمت‌های هواپیما مانند سینی غذا، سطح صندلی‌ها و دکمه‌های آن‌ها تمیز نمیشود. حتی نمایشگرهای لمسی سیستم‌های سرگرمی که دست‌های زیادی آن‌ها را لمس می‌کنند، نیز تمیز نمی‌شوند. حتی بهداشت آبخوری رعایت نمی‌شوند و دستشویی‌‌ها تنها به صورت سطحی و با استفاده از اسپری‌های پاک‌کننده تمیز می‌شوند.
در پایان باید بگوییم که خلبانها در کل زیاد تمایلی به صحبت کردن با مسافران ندارند. برخی از آن‌ها معتقدند مسافران نباید از اشتباه آن‌ها مطلع شوند و بهتر است برخی از موارد ناگفته باقی بماند!
