در بخشی از کنسرت خواننده قطعه دونه دونه یه ستاره تو آسمونه ، به همراه بادیگارد های خود ! به سالن کنسرت می آید ولی در نیمه راه خواننده زمین می خورد اما صدا مثل بلبل پخش می شود !
این خبرنگار موسیقی نوشته است :
“مورد داشتیم خواننده خورده زمین و میکروفن پَرت شده، ولی صدای خواننده مثل بلبل همچنان داره پخش میشه. اصلا هم پلی بک نیست…
سالهاست موسیقی پاپ به تجارتی بدل شده است که مدیران شرکت های بزرگ و متصل یک شبه خواننده ای را مطرح و برای او تبلیغات می کنند و پس از آن ، زمان بهره وری از پروژه این مدیران ۹۰ درصد سود به نفع شرکت تمام می شود . حجم کنسرت ها به حدی بالا می رود که حنجره خواننده توان این همه اجرا را در سانس های متوالی ندارد ولی برای بهره وری و درآمد بیشتر به روی استیج می روند .
این اتفاقات در حالی رخ می دهد که سبک های پرطرفدار موسیقی کشور مانند رپ که از موضوعات اجتماعی و مهم در قطعه هایشان استفاده می کنند همچنان زیر زمینی هستند ولی سبک پاپ که فقط به شعر های عاشقانه می پردازد تمام انحصار سالن ها را در اختیار دارد .حال سوال اینجاست که اگر موسیقی ای مانند رپ مجوز کنسرت می گرفت و موسیقی پاپ انحصاری نبود ، مهره های این شرکت ها تا این حد سالن پر می کردند ؟!