غزل شماره 371
ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
محصول دعا در ره جانانه نهادیم
در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش
این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم
سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد
تا روی در این منزل ویرانه نهادیم
در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را
مهر لب او بر در این خانه نهادیم
در خرقه از این بیش منافق نتوان بود
بنیاد از این شیوه رندانه نهادیم
چون می‌رود این کشتی سرگشته که آخر
جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم
المنه لله که چو ما بی‌دل و دین بود
آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم
قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ
یا رب چه گداهمت و بیگانه نهادیم
معنی فال
تو درس و فراگیری علم سحرگاهی را جهت رسیدن به عرفان از دست داده ای. داغ عشق که درون توست می تواند خرمن تقوای صد پارسا را بسوزاند. درد عشقی که در وجود توست ، هر روز شعله ور تر می گردد. برای فروکش کردن آن باید در عقاید خود تجدید نظر کنی و طرح جدیدی برای خود آماده کنی تا موفق شوی.
معنی کلمات
جانان : معشوق
منافق : دورو
کشتی سرگشته : کشتی حیات
