غزل شماره 194
سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند
ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند
به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند
نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند
سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند
رخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند
ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند
ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانند
دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد
ز فکر آنان که در تدبیر درمانند در مانند
چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند
بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند
در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
که با این درد اگر دربند درمانند درمانند
معنی فال
وقتی که با نازنینی همدم بشوی، غبار اندوه از سینه ات بیرون خواهد رفت . چون انسان صاف و ساده ای هستی، غم و اندوه تو را افسرده می کند . در چنین مواردی به خدا توکا کن و راه حل را از او بطلب که به مقصود نایل خواهی شد .
معنی کلمات
فتراک : تسمه ای که در پس و پیش زین می بندند
سرشک : اشک
لعل رمانی : لعل به رنگ دانه انار مقصود اشک سرخ رنگ است .
