غزل شماره 415
ای پیک راستان خبر یار ما بگو
احوال گل به بلبل دستان سرا بگو
ما محرمان خلوت انسیم غم مخور
با یار آشنا سخن آشنا بگو
برهم چو می‌زد آن سر زلفین مشکبار
با ما سر چه داشت ز بهر خدا بگو
هر کس که گفت خاک در دوست توتیاست
گو این سخن معاینه در چشم ما بگو
آن کس که منع ما ز خرابات می‌کند
گو در حضور پیر من این ماجرا بگو
گر دیگرت بر آن در دولت گذر بود
بعد از ادای خدمت و عرض دعا بگو
هر چند ما بدیم تو ما را بدان مگیر
شاهانه ماجرای گناه گدا بگو
بر این فقیر نامه آن محتشم بخوان
با این گدا حکایت آن پادشا بگو
جان‌ها ز دام زلف چو بر خاک می‌فشاند
بر آن غریب ما چه گذشت ای صبا بگو
جان پرور است قصهٔ ارباب معرفت
رمزی برو بپرس حدیثی بیا بگو
حافظ گرت به مجلس او راه می‌دهند
می نوش و ترک زرق ز بهر خدا بگو
معنی فال
از غربت یار سخن می گویی در حالی که چون او یکرنگ نیستی . هرچه به انسان می رسد، انعکاس اعمال اوست . از این به بعد می توانی تغییر رفتار دهی و وارد مجلس انس و الفت شوی و به سخنان افراد معنوی گوش فرا دهی. در عشق و دوستی در میان شاه و گدا تفاوتی نیست،
( همان طور میان فرهاد عاشق و خسرو عاشق در عشق شیرین فرقی نبوده است. ) و چه بسا گدایان در عشق ، صدیق تر از پادشاهان باشند.
معنی کلمات
توتیا : سرمه ، دودی که در هنگام گداختن سرب در بالای آن جمع می شود
معاینه : آشکارا
محتشم : بزرگ ، شهریار
زرق : ریا ، دورویی.
