غزل شماره 157
هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد
من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سر سویدا باشد
تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد
از بن هر مژه‌ام آب روان است بیا
اگرت میل لب جوی و تماشا باشد
چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ
که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد
ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد
کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد
چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد
معنی فال
هر کسی که به دام محبت تو گرفتار شد ، هیچ گاه از دایره این عشق بیرون نمی رود . برای رسیدن به آرزویت، می باید صبور باشی . هر لاله ای که می بینی نشانی از عشق است که از خاک سر بیرون می آورد . تلاش و همت موجب توفیق تو در آینده است.
معنی کلمات
خط سبز : موی تازه رسته صورت
سویدا : مرکز دل، نقطه سیاه دل که قدما معتقد بودند .
