غزل شماره 183
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که این تازه براتم دادند
بعد از این روی من و آینه وصف جمال
که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژده این دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد
اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند
همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود
که ز بند غم ایام نجاتم دادند
معنی فال
آنچه در نیت و آرزو داشتی به آن رسیدی . مثل این است که پس از چهل بارعبادت و تقاضای ملاقت ، حضرت خضر را مشاهده کردی . بهترین زمان برای تو مهیا شده است که شاید هیچ وقت در زندگی ات این چنین پیش نیاید . انگار از خداوند الهام گرفته ای ، با مومنان و خداجویان بیشتر در ارتباط باش تا با کمک آنها بتوانی این حال خوب را حفظ کنی.
معنی کلمات
آب حیات : آب زندگی ، قدما معتقد بودند که اگر انسان آن را بنوشد ، عمر جاوید پیدا می کند . این غزل درباره نوشیدن شراب از دست حضرت خضر در خواب بوده است
هاتف : ندا دهنده غیبی ، سروش
شاخ نبات : درباره او صحبتهای فراوان شده است. که حافظ به او دلبستگی شدید پیدا کرده بود و او در جوانی درگذشت .
