غزل شماره 193
در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند
عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی
عشق داند که در این دایره سرگردانند
جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست
ماه و خورشید همین آینه می‌گردانند
عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم خداوندانند
مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم
آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند
وصل خورشید به شبپره اعمی نرسد
که در آن آینه صاحب نظران حیرانند
لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ
عشقبازان چنین مستحق هجرانند
مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار
ور نه مستوری و مستی همه کس نتوانند
گر به نزهتگه ارواح برد بوی تو باد
عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند
زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد
دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند
گر شوند آگه از اندیشه ما مغبچگان
بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند
معنی فال
بدان که آدمهای نادان نمی توانند اشخاص دانا را ببینند . درست است که عقل راهبر انسان است ، منتها در همه جا این مورد صدق نمی کند و این عقل است که در برخی جاها در برابر عشق سرگردان توصیف می شود . چون آدم پاک و صادقی هستی ، بدان که دست خداوند به همراه توست.
معنی کلمات
جلوه گاه رخ او … : از بس که رویش زیباست ، حتی ماه و خورشید نیز آینه دار وی اند
اعمی : کور، نابینا
