غزل شماره 442
به جان او که گرم دسترس به جان بودی
کمینه پیشکش بندگانش آن بودی
بگفتمی که بها چیست خاک پایش را
اگر حیات گران مایه جاودان بودی
به بندگی قدش سرو معترف گشتی
گرش چو سوسن آزاده ده زبان بودی
به خواب نیز نمی‌بینمش چه جای وصال
چو این نبود و ندیدیم باری آن بودی
اگر دلم نشدی پایبند طره او
کی اش قرار در این تیره خاکدان بودی
به رخ چو مهر فلک بی‌نظیر آفاق است
به دل دریغ که یک ذره مهربان بودی
درآمدی ز درم کاشکی چو لمعه نور
که بر دو دیده ما حکم او روان بودی
ز پرده ناله حافظ برون کی افتادی
اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودی
معنی فال
آن قدر به او علاقه داری که اگر اختیار جان در دست تو بود ، آن را به یارت هدیه می کردی و اگر عمر جاوید بود، برای این عمر به اندازه غبار کوی او ارزش قائل نبودی. او را در خواب هم نمی توانی ببینی ، چه رسد به بیداری . زندگی تو فقط به خاطر اوست . این قدر علاقه به کسی یا چیزی خوب نیست . قدری این عشق و علاقه زمینی را آسمانی کن . این معنویت را از آدم به خداوند برسان که هم مشکلت حل می شود و هم رستگار خواهی شد .
معنی کلمات
کمینه : کمترین
تیره خاکدان : خاکدان تیره ، مراد همین جهان است .
