غزل شماره 212
یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
وز لب ساقی شرابم در مذاق افتاده بود
از سر مستی دگر با شاهد عهد شباب
رجعتی می‌خواستم لیکن طلاق افتاده بود
در مقامات طریقت هر کجا کردیم سیر
عافیت را با نظربازی فراق افتاده بود
ساقیا جام دمادم ده که در سیر طریق
هر که عاشق وش نیامد در نفاق افتاده بود
ای معبر مژده‌ای فرما که دوشم آفتاب
در شکرخواب صبوحی هم وثاق افتاده بود
نقش می‌بستم که گیرم گوشه‌ای زان چشم مست
طاقت و صبر از خم ابروش طاق افتاده بود
گر نکردی نصرت دین شاه یحیی از کرم
کار ملک و دین ز نظم و اتساق افتاده بود
حافظ آن ساعت که این نظم پریشان می‌نوشت
طایر فکرش به دام اشتیاق افتاده بود
معنی فال
آنچه در ذهن و دل داری موجب نشاطت می شود و آنچه را که در طلب اش بودی و به آن نرسیدی نباید تو را ناراحت کند. بدان که هر کاری به موقع اش انجام خواهد شد. اگر میوه کالی را از درخت بچینی نمی رسد، می پوسد، پس میوه باید روی شاخه درخت برسد. در این حالت صبور باش که با صبر خیلی از مشکلات حل می شود.
معنی کلمات
مذاق: مزاج، طبیعت انسان
شباب: جوانی
رجعت: برگشت
طلاق: جدایی
طریقت: مرحله دوم میان شریعت و حقیقت است
وثاق: خانه
نظم و اتساق: ترتیب دادن، راست و ریست کردن
