غزل شماره 316
زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم
زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم
طره را تاب مده تا ندهی بر بادم
یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم
رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم
شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم
شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا نکنی فرهادم
رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فریادم
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی
من از آن روز که دربند توام آزادم
معنی فال
نسبت به یاری که مغرور و خودرای است ، انتظار چندانی نداشته باش ، زیرا زیبایی موجب غرور می شود و گاهی یاد عاشق را از خاطر می برد . به هر کسی که زیبایی و ناز و کرشمه دارد، دل مباز که موجب آوارگی ات می شود . کسی را که نمی شناسی با او دوستی مکن و غمخوار او مباش و در زندگی میانه رو باش که موفق خواهی شد .
معنی کلمات
طره : موی آراسته بر پیشانی
تاب : چین و شکن مو
حاشا : هرگز
