غزل شماره 314
دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم
عشق من با خط مشکین تو امروزی نیست
دیرگاه است کز این جام هلالی مستم
از ثبات خودم این نکته خوش آمد که به جور
در سر کوی تو از پای طلب ننشستم
عافیت چشم مدار از من میخانه نشین
که دم از خدمت رندان زده‌ام تا هستم
در ره عشق از آن سوی فنا صد خطر است
تا نگویی که چو عمرم به سر آمد رستم
بعد از اینم چه غم از تیر کج انداز حسود
چون به محبوب کمان ابروی خود پیوستم
بوسه بر درج عقیق تو حلال است مرا
که به افسوس و جفا مهر وفا نشکستم
صنمی لشکریم غارت دل کرد و برفت
آه اگر عاطفت شاه نگیرد دستم
رتبت دانش حافظ به فلک بر شده بود
کرد غمخواری شمشاد بلندت پستم
معنی فال
دوری اش تو را رنج می دهد و دیدارش تو را جان می بخشد . در کارت ثابت قدم و شکیبا باش که به مقصودت می رسی . وارد مراحل هفتگانه عشق شدی . این طلب و عشق است که عاشق را به فنا و محو شدن می کشاند و از زندگی مجازی عبور می دهد و به زندگی ابدی می رساند . بدان که عاشق پس از فانی شدن در معشوق برای همیشه باقی می ماند .
معنی کلمات
خط مشکین عذار : سبز شدن صورت ، موی چهره
عشق و فنا : مراحل دوم و هفتم از مراحل هفتگانه عرفان است
درج عقیق : صندوقچه مخصوص زر و جواهرات
غارت دل کردن : دل را ربودن
