غزل شماره 330
تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم
چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست
بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم
بر آستان مرادت گشاده‌ام در چشم
که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم
چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله
که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم
غلام مردم چشمم که با سیاه دلی
هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم
به هر نظر بت ما جلوه می‌کند لیکن
کس این کرشمه نبیند که من همی‌نگرم
به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد
ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم
معنی فال
تو به سان صبح روشنی و او چون ستاره سحری که جانش را برایت فدا می کند . دوستی یک طرفه موجب دردسر می گردد . به او توجه کن که این طور خود را در حلقه دام عشق ات اسیر می بیند . مواظب برخی از دوستانت باش که به ظاهر با تو دوستی دارند ، اما در خلوت نسبت به تو حسادت می ورزند .
معنی کلمات
تبسم : لبخند
عفاک الله : خداوند تو را ببخشاید !
