غزل شماره 312
بُشری اِذِ السّلامةُ حَلَّت بِذی سَلَم
للهِ حمدُ مُعتَرِفٍ غایةَ النِّعَم
آن خوش خبر کجاست که این فتح مژده داد
تا جان فشانمش چو زر و سیم در قدم
از بازگشت شاه در این طرفه منزل است
آهنگ خصم او به سراپردهٔ عدم
پیمان شکن هرآینه گردد شکسته حال
انَّ العُهودَ عِندَ مَلیکِ النُّهی ذِمَم
می‌جست از سحاب امل رحمتی ولی
جز دیده‌اش معاینه بیرون نداد نم
در نیل غم فتاد سپهرش به طنز گفت
الآنَ قَد نَدِمتَ و ما یَنفَعُ النَّدَم
ساقی چو یار مه رخ و از اهل راز بود
حافظ بخورد باده و شیخ و فقیه هم
معنی فال
خدا را شاکر باش که زندگی نسبتا آرامی داری و به تو بشارت داده می شود که خوشبخت خواهی شد ؛ و به زخم زبان و طعنه های اطرافیان توجه مکن ! همان طور که حضرت موسی به این موارد توجه نکرد و پیروز شد .( توجه به آیات 90 و 91 سوره یونس )
معنی کلمات
سراپرده عدم : حجاب نیستی
سحاب : ابر
امل : آرزو
